Eski fotoğraflara bakıyordum ki ne kadar güzel günler ne hoş anılar yaşamışım aslında. Ama bunu ancak şimdi fark edebiliyorum. bu anıları yaşarken bu kadar büyülü değillerdi. Belki o an kendimi kendimden soyutlayıp anın büyüsüne kapılamadığımdan belki de o anlara dair baktıkça içimi dolduran garip nostalji hissinin ve esen ılık özlemlerin riyakarlığından. O zamanlardaki ben, kendimi büyük görürken -ki bi insan ne kadar büyüyebilir?- şimdi hala aptal ve hala toy geliyorum kendime. Büyük ihtimalle -aslında baya baya ama her zaman aksi bi ihtimal vardır,bu da evrendeki olasılıkların azizliği olmalı-şu anda da böyleyim. Pessoa, insanlığın en büyük laneti bir şeyi geçip gittikten sonra değerini anlamasıdır der ve bu gerçekten çok doğru. Muhtemelen bugün de muhteşem bir gün geçirdim -aksilikler olsa bile- ama farkında bile değilim. Zaten yüksek farkındalık da kendisiyle yaşanabilecek bir olgu değil-neyseki..